Followers

Wednesday, September 6, 2017

Pagi Raya Yang Lalu

Aidiladha berlalu pergi. Tahun silih berganti.

Tiap kali takbir raya, aku akan teringat saat2 aku teman umi pagi raya kat hospital. Wad psg takbir kat speaker. Masa tu aku berdua ja dgn umi sbb abi, abg n adik2 balik umah maknjang utk basuh bju, mandi, nk g semayang raya sume. Dr yg round pg tu, dtg bwk fail, belek2 n ckp ada something nk bgtahu. Aku pun fokus la. Sebab nnt aku kena update kat abi apa Dr ckp kn..

Waktu tu, time takbir raya tu, sume org tgh gembira nk beraya, aku dgr Dr ckp,

'Your cancer has spread. Puan, kanser dah merebak ke otak. Kita akan inform further details after this. untuk decide nk buat apa.'

Ya, ayat tu. Ayat yg paling aku xnk dgr. Ayat yg paling menggusarkn hati aku. Aku nmpk umi buat rilek je. Heh. Kau ingat kau blh rilek ke time2 mcm tu? Ya. umi rilek ja. angguk2. Pastu Dr tu slumber teruskn round. Ye lah, itu lah tanggungjwb dia, keje dia, hadap setiap masa. Lagipun not a big deal pun, yg sakit umi, yg merasa kami. Xda kena mengena dgn Dr tu kn. Aku mmg tersentak sgt. Xde intro2 mcm kat tv tu, Puan bersabar lah. Ataupun, tunggu suami dtg nk ckp ke apa ke. No. Ini realiti. bukan tv. Yang sakit tu, umi. Umi aku...

Then, ktorg berdua diam. Macam masa berhenti time tu. Aku tgk umi. Umi tgk aku. Umi mtak nset. Nk wasap abi katanya. Aku nmpk umi taip slow2 tp panjang mcm karangan. Mata umi berkaca. Ah, aku xblh tahan. Aku keluar. Aku duduk kat tangga wad, aku call Imah. Aku bgtahu Imah apa Dr ckp. Aku tanya, ini tandanya apa.. Tolongla ckp umi akan ok. Aku takut. Aku takut sangat..Imah diam je dgr aku nanges. Aku tau, dia pun xda jawapan.

Lepas aku nanges puas2 kat tangga, aku lap airmata, jalan mcm biasa msuk wad. Aku nmpk umi g jln2 sembang ke katil lain. dan time tu, umi nanges. Ya, dia nanges kat org lain. Sbb umi selalu ckp antara aku dgn adik beradik lain, aku paling kasar, tough, xpenah nanges dpn umi. Memang. Memang aku xpenah nanges depan umi. Walau teruk mcm mana masalah aku hadap, aku xpenah nanges dpn umi abi. Paling2 pun, nanges sekejap masa salam pagi raya. tp itupun setahun sekali. Hmm.. Aku mmg nk umi anggap aku xde perasaan. Aku x manja. Tp, melihat umi menangis dgn org lain, hati aku meronta-ronta. Umi, nangesla kat angah....

Aku g kat umi, dgr je apa umi sembang. Pastu masa balik ke katil, umi ckp, umi jalan2 td, cerita kat kwn2. Diorg paham apa umi rasa, sbb dorg sama mcm umi. Ya, itu wad kanser. Sume org kat situ ada kisah masing2. Persamaanya, mereka pesakit kanser. Sakit yg xda ubat. Sakit yg aku xtau nk gambarkn mcm mana. Kalau kau ada famili yg sakit mcm tu, baru kau blh faham.

So, hari raya haji pertama masa tu, berakhir dgn suram. Xde kata putus lg apa nk dibuat. Cuma tnggu next check up utk tgk sejauh mana kanser dah merebak ke otak. No wonder la umi dh makin lemah separuh bdn. Sbb dh start attack saraf.

Lepastu, ktorg dpt tau saiz kanser yg dh merebak tu. dan probability utk strok, sawan, semua yg berkaitan dgnnya. Aku search macam2 term medical. Aku nk tahu. Aku nk paham. Aku nk jaga umi sebaik mungkin. Tiap kali Dr dtg explain, aku tanya apa2 yg aku nk tau n xlupa jgk Imah yg selalu explain semula apa Dr ckp dlm bahasa yg paling senang aku paham..

Time ni, aku mmg merintih pada Allah, tolonglah ya Allah... Sembuhkan umi. Tolong kami ya Allah.

--- There, a raya story. Umi, 2 years has passed. But, I still wont let go the memories.
Kalau umi nk tahu, angah lh yg paling lemah. angah lh yg paling byk menangis. angah tau angah bukan anak yg terbaik utk umi. Tapi, angah nk umi tau, angah sayang umi sangat.

Angah rindu umi sgt. Selamat hari raya umi.


p/s Jangan lupa peluk cium mak ayah korang selalu. Xyah tunggu raya. Cakap la i love u. x luak apa pun... Sampaikn salam aku kat mak korang. dan doakn umi. doakn abi. doakn aku.